Afgelopen april was het zover, al m’n kinderen zijn volwassen. De twins zijn 18 geworden in april en m’n meisje is al 21. Door corona woont iedereen nog/weer thuis en dat is best een uitdaging zo nu en dan ;-). Vijf volwassen mensen die allemaal hele dagen thuis zijn en allemaal een plek nodig hebben om te werken, college te kijken en te chillen is best een uitdaging. Om een beetje ruimte te creëren heb ik in maart besloten om een auto voor de kinderen aan te schaffen. Eén auto voor 5 mensen geeft teveel logistieke troubles. Maar toen kwam natuurlijk de vraag: welke auto?

Het meisje is gek van een Fiat 500 maar dat zagen de boys niet zitten en dat begrijp ik ook wel. Te meisjesachtig. Zelf ben ik al jaren fan van Jeep. Ik heb 15 jaar een Jeep Grand Cherokee gehad. Als je verliefd zou kunnen zijn op een auto dan was ik dat op m’n Jeep. Helaas werd hij na 15 jaar te duur in het onderhoud, ondanks dat mijn garage echt met me mee dacht. Zij stelden voor om hoever mogelijk te gaan voor tweedehands auto onderdelen om zo het onderhoud zo goedkoop mogelijk te houden. Maar helaas werd het na 15 jaar toch tijd voor een keurige gezinsauto ook gezien de hoeveelheid kilometers die we in het weekend aflegden in verband met de verschillende sporten van de kinderen. De benzinekosten werden exorbitant hoog. Maar mijn liefde voor Jeep is nog steeds springlevend! Dus mijn voorstel was een Jeep Wrangler cabrio en dan het liefst een oude. Helaas werd dit idee niet omarmd door de jongens, wat ik eigenlijk wel had verwacht. De smalle straatjes in de binnenstad waar we wonen werd als zeer negatief ervaren evenals de geringe rijervaring. Mam, ik ga echt niet in zo’n grote auto rijden!

Maar wat dan? Er zijn best wat pittige discussies aan voorafgegaan. Ik wilde absoluut een cabrio zodat ik er zelf ook graag in wil rijden. Stiekem koop ik hem natuurlijk niet alleen voor de kinderen maar ook een beetje voor mezelf. Na een avond discussiëren aan de eettafel was het ei gelegd: een Mini cabrio! Leuk voor het meisje, stoer genoeg voor de boys en ook mams kan erin shinen. Gelukkig heb ik een zwager die in de auto business zit en het leuk vindt om auto’s te importeren vanuit Duitsland. Dus de gehele zoektocht geoutsourcet et voilà na een paar weken kwam hij op de proppen met een supertoffe, niet te dure Mini cabrio met een all weather pakket zodat we ook bij mindere temperaturen kunnen rijden met het dak open. Die Jeep Wrangler komt er nog wel als ik straks in Lagos in Portugal woon, een zwarte cabrio!

Nu na een half jaar kan ik zeggen dat het een top aankoop is geweest. De kinderen hebben niet alleen een hoop vrijheid gekregen maar ze hebben ook echt leren rijden. Ik vind het namelijk belangrijk dat ze na het behalen van hun rijbewijs kilometers gaan maken om zo ervaring op te doen. Echt rijden leer je niet tijdens je rijlessen maar pas als je zelfstandig de weg opgaat. De eerste snelheidsbekeuringen zijn helaas wel al een feit. Niets spectaculairs, 53 km/uur waar je 50 km/uur mag. Dat was wel even een strijd, wie van de drie heeft die bewuste avond daar gereden? Mams heeft de auto gekocht maar de bekeuringen moeten ze zelf betalen evenals de benzine. Daar hebben ze een mooi systeem voor opgezet zodat ze alle drie enkel hun eigen gereden kilometers betalen. En mams betaalt natuurlijk zelf ook voor haar gereden kilometers!