Ik loop al een week te twijfelen of ik dit bericht wel of niet zal schrijven. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en gekozen om het wel te doen. Vorige week had ik mijn controle in de Daniël de Hoed. Drie jaar geleden ben ik geopereerd aan een zeer zeldzame tumor op mijn rug, mijn eigen kleine ‘bultrugje’. Stoer en dapper had ik besloten om deze keer alleen naar het ziekenhuis te gaan, want ik verwachtte geen gekke dingen. Maar op het moment suprême bleek ik toch niet zo stoer en dapper. Angst doet rare dingen met een mens.

Toen ik in de auto zat, sloeg de angst aan alle kanten toe. Ik heb door complicaties na de operatie een enorm ‘impressive’ litteken. Ineens wist ik zeker dat het litteken té onrustig was om te negeren, dat zouden zelfs de exacte woorden zijn van mijn chirurg. Het litteken doet pijn, steekt en bloedt zo nu en dan. ‘Dat kan toch niet goed zijn?’ Met angst en beven stapte ik het ziekenhuis binnen. Het eerste wat ik zag waren kale en ernstig zieke mensen. Tijdens mijn allereerste bezoek 3 jaar geleden, was dat ook het enige wat ik zag. In de loop der tijd heb ik die beelden geblokt en kon ik er rustig rondlopen zonder overal ellende te zien. Nu kwamen die beelden waren keihard binnen. Zal wel een teken zijn, was mijn eerste irreële gedachte. Hoe raar denkt een mens onder stress?

Nothing tastes as good, as healthy feels

Mijn tumor is heel zeldzaam, maar door een wereldwijde database is er gelukkig best wel aardig wat over bekend. De tumor is chirurgisch goed te verwijderen, echter er is wel een grote kans op een recidief. Een recidief geeft een grote kans op uitzaaiingen. Zowel de tumor als de uitzaaiingen reageren niet goed op chemo of bestraling. Een negatieve uitslag bij de chirurg zou mijn leven dus weer aardig op zijn kop zetten. Gelukkig is na 5 jaar de kans op een recidief aanzienlijk verkleind. Ik zit nu op 3 jaar, so 3 down, 2 to go!

Mijn arts is een heerlijke nuchtere chirurg die altijd goed aanvoelt hoe het gaat. Al tijdens de eerste minuten kon hij  mijn angst wegnemen. Door de complicaties na de operatie heb ik veel littekenweefsel. Littekenweefsel is hard en stug en geeft stekende pijn, maar duidt niet op een recidief. Door het littekenweefsel kan ik mijn linkerarm niet goed bewegen. De grapjas stelde voor om het litteken ‘opnieuw te doen’. Haalt hij het littekenweefsel weg en dat geeft hopelijk verbetering. Maar…. Een nieuwe operatie geeft ook weer nieuw littekenweefsel. Ik heb hem gedag gezegd en zie hem volgend jaar wel weer. Ook de enorme gillende, gekmakende jeuk (wordt veroorzaakt door doorgesneden zenuwen) overleef ik wel.

Dit was zo’n moment in mijn leven dat mijn rationele denken werd verdrongen door angst. Raar hoe je gedachten niet meer door jezelf worden gekozen, maar worden gevormd door angst. Eigenlijk wist ik wel dat alles goed zou zijn, maar toch kon ik die gedachte niet vasthouden. Angst maar ook verliefdheid ;-) doen rare dingen met je brein. De mogelijkheid tot reëel nadenken is geminimaliseerd. Ben ik toch liever hoteldebotel verliefd!