Vorige maand mocht ik op mijn verjaardag genieten to the max van Lazarus, het laatste meesterstuk van David Bowie. Vanaf het moment dat de eerste klanken van ‘Look up here, I’m in heaven’ klonken, was  ik in een soort trance. Ik zat front seat (veel dank aan de gulle gever van deze kaartjes) en heb genoten van het begin tot het eind. De zang was echt fenomenaal en al heeft niemand zo’n stem als Bowie toch word je volledig meegenomen aan de hand van de meester. Vooral ‘Heroes’ (mijn favorite song ever) bezorgde mij tranen. Ongelooflijk dat Bowie zelf nog de première heeft meegemaakt en een maand later overleed.

De musical is gebaseerd op de roman The Man Who Fell to Earth van Walter Tevis uit 1963. De hoofdpersoon Thomas Newton is een buitenaards wezen dat onbedoeld op aarde strandt en niet meer kan terugkeren naar zijn gezin en geliefde. Hij is verlaten door zijn grote liefde Mary Lou en is de wanhoop  nabij. Hij kan niet sterven en niet terug naar zij planeet. Hij dooft de pijn met gin en  doolt alle dagen door zijn appartement in New York zonder deze ook maar een uurtje te verlaten. Hij wordt omringd door een oude vriend Mike (Thomas Cammaert) en zijn assistente Elly (Noortje Herlaar) en een paar andere figuren die waarschijnlijk hallucinaties zijn. Een engelachtig meisje (Juliana Zijlstra) staat voor hoop en de slechterik Valentine (Pieter Embrechts) zaait dood en verderf.

Zittende op rij 1 met 2 vrije stoelen naast mij voelt het niet alsof er nog honderden andere mensen in de zaal van het de La Mar Theater zitten en lijkt het alsof er speciaal alleen voor mij wordt gezongen. Zeker omdat de Thomas (Dragan Bakema) vaak op het toneel zit zo’n 1,5 van mij af en ik de wanhoop die hij uitstraalt over het verlies van zijn geliefde Mary Lou zo ongeveer kan proeven. Ik zie de tranen en de breekbaarheid in zijn ogen. Zijn prachtige vertolking van het openingslied ‘Lazarus’ raakt mij tot in mijn hart. Het brengt emoties naar boven die ik dacht begraven te hebben. De intensiteit van de musical was vanaf rij 1 zo heftig dat ik overweeg om als Lazarus in Rotterdam speelt, ik hem nogmaals ga zien. Echter dan vanaf een afstand om meer van het geheel te kunnen genieten en zeker van de muzikanten. Ik werd zo meegezogen in de personages dat ik de muzikanten faliekant ben vergeten. Iets minder emotie en meer overzicht. Mijn eigen emoties ten tijde van de première van Lazarus speelden nu de boventoon. Het kleurloze appartement met enkel een bed en een koelkast voelde vanaf zo dichtbij zo beklemmend aan dat ik de intense radeloosheid van de hoofdpersoon tot op het bot kon voelen.

Als jarenlange fan was ik bang dat ik mij enorm zou storen als Bowie’s liedjes door anderen zouden worden gezongen. Maar niets is minder waar, wat een prachtige stemmen! Klein minpuntje vond ik de duidelijke musical feeling die er in de liedjes zit, daar ik geen fan ben van het fenomeen musical. Maar de vertolking van Changes van Noortje Herlaar en Life on Mars van Juliana Zijlstra bezorgde mij kippenvel. De beste stem was ongetwijfeld die van Pieter Embrechts, wat een kracht gaat daar vanuit. Echter Heroes van Dragan en Juliana was mijn geluksmomentje, in één woord: magnifiek. Bij de applaus verschijnt er levensgrote foto van Bowie op de achterwand, wat een mooi en creatief mens was dat. Dankbaar dat ik al op zo’n jonge leeftijd kennis met zijn vele personages heb mogen maken.

Lazarus is een prachtige show en mocht je ook maar enig gevoel hebben bij de liedjes van Bowie, ga er naartoe!